5 jaar geleden hoorde ik voor het eerst over hooggevoeligheid. Ik was bij een vriendin op visite met de kinderen. Het was voor de eerste keer dat ik daar was en mijn oudste zoon hing voortdurend aan mijn benen. Hij wilde niet spelen met de andere kinderen en wilde het liefst dicht bij mij blijven. Dat voelde voor hem blijkbaar het veiligst op dat moment. Ik deed het af als verlegen, maar toen mijn vriendin zei:  “Ga jij eens een keer op internet zoeken naar hooggevoeligheid”, keek ik haar vragend aan. “Doe dat nou maar gewoon”, zei ze. Dus toen ik die avond thuis op de bank zat ging ik het eens opzoeken. Ik kan je vertellen, er ging een wereld voor me open. Telkens als ik er wat over had gelezen ging ik op zoek naar mijn naam. Waar staat mijn naam? Ze hebben het over mij! Alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Wat was dat maf zeg. Vroeger op school was ik een stil meisje. Ik was niet haantje de voorste, maar hield me altijd stil op de achtergrond. Ik nam veel in me op en kon er absoluut niet tegen als er kinderen gepest werden. Ik voelde hun verdriet en pijn. Nieuwe situaties vond ik erg spannend en ik kon daar dan ook als een berg tegenop zien. En nog steeds merk ik dat ik het spannend kan vinden als ik iets nieuws ga meemaken. Maar inmiddels weet ik ook dat het zo’n fijn gevoel kan geven als ik het wel doe. Ik zie in onze oudste zoon mezelf heel erg terug. Ik weet als geen ander hoe hij zich voelt in die voor hem nieuwe situaties en krijg hier dan ook regelmatig buikpijn van als ik hem dan zie worstelen met zichzelf. Wat kan die jongen mij toch een mooie spiegel voorhouden.