Dat kinderen hun ouders feilloos aanvoelen is geen nieuws. Vooral hoog sensitieve kinderen hoef je niets wijs te maken. Ze zien het toch wel aan je. Mijn moeder hoefde mij als kind niet te vertellen dat het goed met haar ging als dat niet het geval was. Ik kan mij herinneren dat ik vaak haar gedachten kon lezen. Ik wist wat ze voelde en dat maakte het niet altijd makkelijk. Soms wil je de waarheid als kind liever niet weten. Maar ook wanneer het ging om een verassing wist ik negen van de tien keer al wat het was voordat het bekend werd. Zo waren mijn ouders helemaal enthousiast over een uitstapje wat we die dag zouden gaan maken. Het was een verassing. Nog voordat we in de auto zaten wist ik van binnen al wat we gingen doen. Toen we na een poosje voorbij het wegrestaurant met het witte paard reden, wist ik het zeker. En toch zei ik niets. Dat zou immers de pret van mijn ouders bederven en dus speelde ik vrolijk mee! Ik begon pas te juichen op het moment dat de zee in zicht was. Hilarisch, als ik er zo over nadenk! Ik was niet alleen erg intuïtief, ik was ook erg bedreven in mijn ouders te behagen.
Ook bij mijn eigen kinderen zie ik dat intuïtieve terug. Onze kleine prinses zegt regelmatig iets hardop, waarvan ik op dat moment in gedachten ben. Soms twijfel ik er zelfs aan of ik het misschien toch hardop gezegd heb. Ik merk regelmatig dat wanneer ik een rotdag heb, niet lekker in mijn vel zit, de kinderen daar onmiddellijk op reageren. Ze voelen je aan, ze spiegelen. Wat er op zo’n moment met je kind gebeurd heeft alles te maken met wat er vanbinnen met jou gebeurt. Dan weet ik dat ik even bij mezelf naar binnen moet kijken. Eerder al schreef ik hierover in mijn blog het stukje ‘stof tot nadenken’, wat ook over spiegelen gaat.
Kinderen zijn intuïtief, dat staat vast en soms wordt je hierdoor enorm geraakt, geïnspireerd of ronduit verast. Het meest bijzondere voor mij tot nu toe is toch wel het tafereel wat zich afspeelde in bad. Ons ‘meneertje’ was nog geen twee jaar oud en ik zat heerlijk samen met hem in bad. We hadden lol en maakte baarden van het witte badschuim. Ineens legde hij zijn kleine handje op mijn buik en zei, “baby!” “Baby”, vroeg ik? “Ja, mama baby inne buik.” Ik kreeg een rilling over mijn lijf van kop tot teen. Ik was twee maanden geleden gestopt met de pil. We wilden graag een broertje of zusje voor ons meneertje. De eerste maand was het niet raak en we waren pas net over de helft van de tweede maand, dus moest ik nog even wachten voordat ik kon testen. Ik werd er even stil van, zou hij echt.. De blik in zijn ogen zei mij dat hij het wist. Hij lachte lief en zei, “meisje.” Ruim negen maanden later werd onze kleine prinses geboren. Toeval?