Het is vroeg in de ochtend. Héél vroeg in de ochtend…en dat voelt als midden in de nacht. Een krakend bed, ‘bonk’….dreunend laminaat, de slaapkamerdeur zwaait open. “Papa! Hij is er uit!” Ik ontwaak uit een diepe slaap en moet mij even oriënteren. Zodra ik door heb dat zoonlief naast ons bed staat zie ik, zelfs in de duisternis en zonder bril, zijn enorme glimlach. Zijn lieve gezichtje met een rijtje witte melktandjes met in het midden een zwart gat. Verhip, hij is er uit! En hij is trots, zo trots! Dat hij even vergeten was dat hij ons niet voor 7 uur in de ochtend mag wekken. Of zou dit gevalletje vallen onder de noemer ‘iets heel ergs of belangrijks’? Want tja, dan mag het natuurlijk wel…;-)