Het zijn de donkere dagen voor kerst. Binnen branden de lichtjes vrolijk. Iedereen is druk. Kerstviering op school, kerstborrel op het werk, kerstboodschappen, kerstoutfit, kerstcadeaus, kerst….en toch staat mijn wereld even stil, ‘slik’.
Gister werd ons engeltje 4 jaar. Toen ze haar jas aantrok om voor de laatste keer naar de peuterspeelzaal te gaan en haar afscheid te vieren zei ze; “Nu ben ik eindelijk een kleuter mam!” Zo trots als een pauw met een glimlach van oor tot oor stapte ze voor de laatste keer de peuterklas binnen. Ze is klaar voor een groter avontuur, dat is wel duidelijk. En dus geniet ze van alle aandacht, zit als een ware Koninklijke hoogheid op haar troon en laat de juffies en peuters voor haar zingen. Ze deelt haar bij mama zelf bestelde cup cakes koninklijk uit, geeft vol trots haar zelfgemaakte cadeautjes aan de juffen en vertelt dat ze haar kerstkaart zelf heeft geschreven. Dat is ook echt zo, de juf moet er om lachen en schudt haar hoofd. Ze is zichtbaar geraakt.
Vanmorgen stond ons engeltje opnieuw in de gang met haar jas aan. Deze keer met een paar grote wit glinsterende vleugels op haar rug die mij vertelde dat vandaag de dag is dat zij uitvliegt. “Vandaag mag ik twee keer naar school hè mam?” “Ja”, zeg ik, “vandaag gaat het echt beginnen.” En zo vertrokken we met het hele gezin richting school om ons engeltje uit te zwaaien. Dat was het dan, die mooie peutertijd. Een nieuwe fase in haar leven, maar zeker ook in mijn leven. En wat ga ik haar missen. Het is stil in huis. Ik mis haar geklets, haar vrolijk gezongen liedjes, haar getuttel met poppen, haar ‘mag ik meehelpen mam?’ en ‘dat kan ik heus wel zelf!’, haar knuffels en het samen koffie leuten. Al weet ik ook wel dat ik daarvoor in de plaats wat meer tijd krijg voor mezelf. Stiekem lijkt me dat ook wel wat. Dan geniet ik vast nog meer van de kids als ze thuis komen.
Om half 12 dek ik gezellig de tafel, zet de knakworstjes vast klaar, knip alle kerstlampjes aan want buiten is het toch maar somber en spring dan op de fiets om ze op te halen. Heerlijk, ik geniet en dan doen zij dat ook. Eenmaal aan tafel zegt onze stoere Bengel dat ze toch liever bij mama blijft vanmiddag. “Ik ben te moe mam.” Stiekem moet ik lachen. Ons engeltje heeft haar vleugels weer neergestreken en ligt heerlijk op de bank. Ik breng haar wat drinken en ’n mandarijntje. We knuffelen samen. Gelukkig, ze heeft me nog steeds nodig 😉 hihi!
Ze mag dan voortaan wel ‘vliegles’ hebben, ècht uitvliegen doet ze nog lang niet! ‘Fieuuuw’…