Bijna dagelijks schrijf ik complete blogs in mijn hoofd. Blogs die gaan over het dagelijks leven, míjn dagelijks leven. Ik zou die mini versie van mezelf, die al die gesprekken op mijn zolderkamer voert, eigenlijk de opdracht moeten geven het meteen uit te schrijven. Meestal ben ik ze namelijk na een uur al weer vergeten, doordat alles door elkaar gehusseld op een hoop terecht gekomen is.

Toen ‘die mini me’ vanmorgen weer druk aan het ratelen was, bedacht ik mezelf dat het eigenlijk best lang geleden is dat ik een persoonlijk blog geschreven heb. Ik ben vaak zo druk met andere dingen, dat het er gewoon niet van komt. Ook heb ik nog wel eens de neiging te denken, wie zou het nou willen lezen? Daar komt bij dat het ook heus niet altijd makkelijk is om je vuile was buiten te hangen, zelfs niet als hij schoon is! Je stelt jezelf kwetsbaar op, deelt je leven met de hele wereld, zodra je het op het web gooit. Toch doe ik het, waarom? Tja, waarom doe jij de dingen die je doet?

Waarom doe jij

de dingen die je doet?

Nadat ik gestopt was met mijn vorige bedrijf, nam ik een sabbatical. Even een jaar helemaal niks moeten, genieten van onze kleine prinses die toen nog niet naar school hoefde. Ondertussen ging ik doen wat ik leuk vond, schrijven. Ik durfde een blog te beginnen, toen nog op een andere site. In mijn achterhoofd allerlei stemmetjes die van alles toeschreeuwden om me tegen te houden. “Jij schrijven? Jij, die altijd moeite heeft met een lange ‘ij’ of een korte, de ‘g’ of ‘ch’, om nog maar te zwijgen over de d en de t!” Als rasechte beelddenker, heb ik een soort haat liefdesverhouding met letters. Ook had ik stemmetjes die riepen dat niemand het zou willen lezen, dat het vast niet goed genoeg zou zijn en ga zo maar door… Toch hielden ze me niet tegen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn hart gaat sneller kloppen zodra ik achter mijn laptop kruip en begin te typen. Waar gaat jouw hart eigenlijk sneller van kloppen?

Waar gaat jouw hart

sneller van kloppen?

Best belangrijk om zo nu en dan eens over na te denken. Voor je het weet doe je alles op de automatische piloot, volg je de grote meute, pas je jezelf aan en doe je dat waarvan jij denkt dat jouw omgeving jou het liefst zou willen zien. Braaf doen zoals het hoort. Zoals het hoort? Maar wie heeft eigenlijk ooit bepaald dat dingen horen zoals ze horen?

Wie heeft ooit bepaald,

dat dingen horen zoals ze horen?

Onze kleine prinses roept regelmatig dat ze de dingen doet zoals zij ze graag wil doen. Dan zit ze heus niet te wachten op onze goedbedoelde tips. Dat laat ze ons ook overduidelijk weten. Ik ben er van overtuigd dat ze op die manier het dichts bij zichzelf kan blijven, ze doet immers dat wat ze leuk, lekker of mooi vindt. En wie ben ik om haar te vertellen dat het niet is zoals het hoort…

Doe jij altijd alles zoals het ‘hoort’?

Ik vind het een fascinerend onderwerp, zo fascinerend, dat ik er wel een boek over zou willen schrijven….  Laat ik het doen, de eerste woorden staan al op papier… ‘smile’

Liefs Esther

Voor iedereen die nog nieuwsgierig is naar het eerste blog wat ik ooit schreef, zie hier de link. Ik schreef het begin 2013, aan het begin van mijn sabbatical.

http://dooresther.nl/mama-met-een-missie/stof-tot-nadenken/

[mc4wp_form]