Onze zoon ligt languit op de grond, met zijn voeten afzettend schuift hij de hele slaapkamer rond. Hij vindt het lollig, ik niet. Het is duidelijk dat hij geen zin heeft zichzelf aan te kleden en dat is niet de eerste keer. De kledingstukken vliegen in het rond en hij werpt mij de ene boze blik naar de andere toe. Hij is vijf jaar en kan het best zelf. Ik geef toe dat het voor mij ook handig is, aangezien ik ondertussen onze peuterprinses in haar jurk kan hijsen. Maar meneer heeft er gewoon geen zin in, zelfs niet wanneer ik hem help. Dit heeft als gevolg dat ik mijn geduld verlies, boos word, mijn stem ga verheffen en zijn gedrag alleen maar erger wordt.

Het komt geen moment in me op dat hij mij een enorme spiegel voorhoudt. Ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel. Ik ben boos en verdrietig tegelijk. Ik ben teleurgesteld en zou het liefst overal tegenaan schoppen. Er zit een behoorlijke knoop in mijn maag die zo snel mogelijk moet worden doorgehakt, een persoonlijk dilemma, waar de kleine meneer niks aan kan doen. Als we die week voor de derde keer op rij te laat op school arriveren, ben ik de wanhoop nabij. Eerdere gesprekken tussen de juf en de kleine meneer hebben geen enkel effect. De juf adviseert een stickerlijst te gaan gebruiken. Wanneer hij zonder al te veel gemopper zichzelf aankleedt verdient hij een sticker. We waarschuwen twee keer, na de derde keer wordt er geen sticker geplakt. Natuurlijk wordt hem een leuke verassing beloofd zodra de stickerlijst vol is. Ik heb goede hoop.

De stickerlijst pronkt op zijn kastdeur, het verhaal is hem duidelijk en vol goede moed beginnen we de volgende morgen aan het aankleedritueel. Wanneer ik hem na de tweede vertel dat hij bij de volgende waarschuwing geen sticker meer mag plakken, kijkt hij mij onbegrijpelijk aan en zegt: “Maar mam, dat is toch helemaal niet belangrijk! Het is belangrijker dat je van het leven houdt.” Ik ben er stil van. Hij geeft mij stof tot nadenken. En ja, we komen opnieuw te laat op school. “Zucht..”

Nu, een paar maanden verder blijken de inmiddels doorgehakte knopen de beste beslissing ooit. Ik geniet weer van het leven en mijn gezin. En de kleine meneer, die kleedt zich elke morgen zonder enig probleem aan. Wat een heerlijk leven, ik hou er van!