Vandaag deelde ik iets persoonlijks in mijn besloten Facebook groep van Villa Wijs. Ik voelde de behoefte om het te delen, niet zo zeer voor mezelf, maar meer voor de mama’s binnen deze groep. En er wordt veel op gereageerd. Het geeft hen nieuwe inzichten.

Nu zou ik natuurlijk kunnen zeggen, meld je aan voor deze groep, dan kun je het lezen. En natuurlijk, dat mag, je bent van harte welkom, maar ik bedacht me, dat wat ik schreef, dat wat zo regelrecht vanuit mijn hart kwam, is eigenlijk gewoon een heel mooie blog. En ik deel hem dan ook graag met jullie.

Ik zit heerlijk achter het glas in t zonnetje aan een overheerlijke koffie, je moet jezelf soms gewoon even verwennen? Aan de overkant van de straat zie ik de Hoge school voor de kunsten. De dansacademie. Heel wat uurtjes heb ik daar doorgebracht. Bloed zweet en tranen. Maar vandaag ben ik hier om een heel andere reden.

Vandaag wordt ons meneertje getest op dyslexie. Ik weet het, er wordt op het moment veel over gesproken, over dit soort testen. Ik hou niet zo van testen, van labelen, het geeft mij een naar gevoel. Alsof er iets mankeert aan je, dat je niet goed genoeg zou zijn. Maar wie bepaalt wat goed is en wat niet? Misschien mankeert er juist wel iets aan ons schoolsysteem. \We hebben dan ook lang getwijfeld.

Ons meneertje is gevoelig, intuïtief, heeft een groot invoelend vermogen, ziet energieën en entiteiten. Zijn concentratie is hierdoor belabberd. Ik begrijp hem, maar dat doet niet iedereen helaas. Hij past niet altijd in het plaatje, het plaatje van het onderwijssysteem. Maar of hij dyslectisch is? Ik weet het niet. Woordjes op snelheid lezen met een stopwatch naast je. Nee, dat gaat hem niet goed af, maar ben nu eerlijk, zou het jou wel lukken? Ik krijg al kriebels als ik er aan denk. Hij ziet er zelf ook werkelijk het nut niet van in.

Omdat ook spelling slecht gaat wil school hem graag laten testen. En dan stel je jezelf de vraag, willen we dat eigenlijk wel. Als ouder heb je weinig keus. Er komt namelijk geen extra hulp, zolang er niet getest is. En dus kiezen we er voor hem te laten testen.

Eerder hadden we al een uitgebreid intakegesprek waarin we deelden dat Luka ontzettend gevoelig is. Energieën en sferen van anderen oppikt. Het was een prettig gesprek. We hebben er vertrouwen in.

Luka had er zin in. Geen spanning, goed geaard, daar deden we nog een oefening voor. We waren vroeg, dus nog even door t park gelopen. Hij was er klaar voor.

Tot we naar binnen gingen en de dame van het onderzoek ons kwam halen. Naast de dame van het intake gesprek gaf een jong meisje een hand. Ik kon haar voelen. Onzeker, gespannen. En ja, Luka voelde haar ook.

Ik zag hem gaan wiebelen op zijn stoel. Het meisje is een stagiaire. Ik grapte nog, net als Mees Kees, die is ook stagiair. Hij lachte. Maar ik voelde, net als hij, de spanning van deze stagiaire. En bedacht me dat hij hier last van heeft, dat dit invloed kan hebben op de test.

Ik sprak het uit. Ik benoemde de spanning van de stagiaire. Dat ik die voelde en Luka waarschijnlijk ook. Hij knikte. En ik zei hem dat hij dit gewoon mocht zeggen hier. Ik zag de stagiaire ‘landen’. Ineens werd ze zich bewust van haar eigen spanning. En ook Luka zag in dat wat hij voelde niet allemaal van hem was. Hij gaf het terug aan haar, waardoor hij alleen hoefde te dealen met zijn eigen portie gezonde spanning.

Wanneer ik dit niet zou hebben uitgesproken zou het er op lijken dat Luka heel onrustig is. Maar dat was hij niet voor we naar binnen gingen. Het was haar onrust die hij overnam. Voor je het weet is hij voor haar aan het werk en is hij haar spanning aan het verwerken.

Waarom deel ik dit met jullie? Op de eerste plaats om jullie te laten weten dat er een duidelijke reden is waarom ik het werk doe dat ik doe. Mijn kinderen inspireren mij.

Maar op de tweede plaats omdat ik jullie wil laten weten dat het zo belangrijk is dat je uitspreekt wat jij als ouder ziet en voelt. Je bent niet gek. Jij kent je kind het allerbeste!! Laat je niet van de wijs brengen, vertrouw op jezelf. Op je intuïtie.

Na afloop vroeg ik of ze hadden begrepen wat ik bedoelde en ja, ze begrepen het. Ze hebben er zelfs tijdens het onderzoek nog samen met ons meneertje over gesproken. Hij gaf aan dat het goed ging, maar dat er wel erg veel gedachten van andere kinderen in het gebouw hingen. Ook daar heeft hij ‘last’ van. Hij gaf aan dat hij wel kon werken, op school is het namelijk niet anders voor hem. Daar dealt hij dagelijks met al die gedachten en gevoelens van anderen.

Ons meneertje heeft bij de twee dames van het onderzoeksbureau iets achtergelaten om over na te denken. Omdat we het hebben uitgesproken. Dat is waarvoor hij hier is.

Onze kinderen zijn hier om verandering te brengen. En wij kunnen hen daar bij helpen. Door te verbinden en te vertrouwen. Op onszelf en op onze kinderen. Ze zijn een groot geschenk voor deze aardbol, denk daar maar aan wanneer het je even te veel wordt allemaal.

Mocht je het fijn vinden ook mee te lezen in de besloten Facebook groep, dat kan.
Meld je dan hier aan: https://www.facebook.com/groups/VillaWijs/

Liefs Esther

[mc4wp_form id=”1329″]