De allereerste gecertificeerde Villa Wijs coach in België is een feit. Maaike Goovaerts.
Een van de opdrachten gedurende de opleiding is het schrijven van een blog. Je leest haar blog hieronder.
Of eigenlijk is het meer een verhaal, want als er iets is waar Maaike goed in is…
Het hart van een kleine held…
Er was eens, in een land hier niet zo ver vandaan (heel dichtbij eigenlijk), een klein jongetje van ongeveer een jaar of 9. Dat jongetje zag er heel gewoon uit, maar hij had een héél bijzondere kwaliteit: hij was namelijk ‘hoogsensitief’.
Er was maar één probleem: in het land waar de jongen woonde, wisten nog niet zo heel veel mensen wat dat was ‘hoogsensitief’, en wat nog erger was, wat dat dan betekende in het leven van het jongetje.
Ook het jongetje zelf wist dit niet, en daarom deed hij erg zijn best om zijn hoogsensitiviteit weg te stoppen en een kleine stoere ridder te worden, net zoals de andere kindjes.
In het land waar de jongen woonde, droegen alle mensen een harnas. Dat was iets héél speciaals, want eigenlijk groeide zo’n harnas vanzelf aan, al van toen ze nog héél klein waren. Sommige mensen hadden een héél dik harnas en andere mensen hadden een veel dunner harnas. Het lastige was, dat door al die harnassen, je moeilijk kon zien wat er ónder zat. Een hart. Dat zeker. Dat gloeide vaak zo sterk, dat je het kon voelen door het harnas door. Maar sommigen hadden dus een héél dik harnas om hun hart te beschermen, en anderen – vaak hele moedige – waagden het hun harnas een beetje af te schaven, zodat het dunner werd. Daarmee namen ze een hard hartrisico, maar … ze geloofden dat het de moeite waard was.
Ook bij onze kleine held was zijn eigen harnasje dus al van heel jongs af aan beginnen groeien. Eigenlijk voelde dat niet zo heel goed, dat harnas. Maar wat was dan wél goed? Misschien was zijn harnas niet dik genoeg, want er kwam nog zoveel door? Of was het juist té dik, want hoe kon hij nu nog voelen wat van hem was en wat niet? Waren al die harnassen eigenlijk wel nodig? Hij werd er een beetje verdrietig van… het voelde zo oneerlijk. Of dat een mond soms iets anders zei dan wat hij voelde in een hart. Iets wat hij door zijn harnasje heen kon voelen.
En dus paste hij zijn harnasje nog maar eens aan. Hij keek naar de stoere ridderjongetjes in zijn omgeving, die er best cool en stoer uitzagen. Misschien moest hij meer ‘zo’ zijn, dan zouden ze ook met hém spelen, toch? Want eigenlijk voelde de kleine jongen zich best vaak alleen.
In de ridderschool droomde hij vaak weg. Hij wist precies hoeveel balken er in het gewelf van de ridderruimte staken want hij had ze al tig keer geteld. En hij kon je zó vertellen hoeveel vogels er die dag voorbij waren gevlogen of de jonkvrouwjuf een nieuw gewaad aanhad. Of haar haren anders had gevlochten. Hij rook en hoorde alles, en dat harnas kon soms behoorlijk kriebelen.
En als hij thuis kwam van de ridderschool, dan knelde zijn hart zo hard onder zijn harnas, dat hij vaak alleen nog kon brullen en stampen. Of huilen. Onder een dekentje. Tot alles weer ‘paste’ in dat harnasje.
En vaak, als het harnasje knelde, en het jongetje worstelde met wat er allemaal gebeurde om hem heen, dan keek de mama van het jongetje meewarig naar haar zoon en voelde ze een steek onder haar harnas. In haar hart. Hoe kon ze hem helpen? Was hij wel een normaal ridderjongetje? Hoe kon hij de kwaliteiten van zijn stralende hart inzetten in dit land waar het wel leek alsof alles ‘stoer’ en ‘cool’ moest zijn? Waar de dorpelingen harder gingen dan hun paarden en er met regelmaat ééntje uit de bocht vloog? Waar de baljuws klaarstonden om je goud te innen, voor het welzijn van het landje? En de enige manier om aan dat goud te komen wel leek dat je dag en nacht in je harnas ‘aan’ moest staan ? Maar soms, als ze ’s nachts naar de sterren keek, dan voelde ze iets… een tinteling, dicht bij haar hart…
En wat was dat toch met die hoogsensitiviteit? In de oude statige abdij van het koninkrijk was een bewaakte ruimte waar men kronieken kon inkijken over allerlei onderwerpen: geneeskrachtige kruiden en giftige planten, ingewikkelde recepten voor hemelse lekkernijen, ernstige ziektes en kwellende aandoeningen, vreemde talen uit verre exotische landen, en ga zo maar verder. Sommige kronieken waren al stokoud, andere werden apart bewaard, en sommige rollen waren nog maar net geschreven, de inkt was nog niet helemaal droog, zo recent waren ze. En ja, er waren ook een paar rollen waar in zwierige krullen “Hoogsensitiviteit” op stond. De mama en papa van het jongetje hadden die rollen al ingekeken en véél herkend in hun kleine held (en zelfs in zichzelf). Maar hoe moest het dan concreet verder?
Wel, in een onooglijk dorpje stond een klein huisje, verscholen achter een ander huis. In dat kleine huisje werkte een vrouwtje. Dat vrouwtje had via wifimagie een opleiding gevolgd bij een wijs vrouwtje in een naburig koninkrijk. En dié opleiding ging over de magie van Energie, Visualisatie en Hoogsensitiviteit.
En zo had dat vrouwtje een schatkist vol voorwerpen en materialen waarmee ze de kleine held kon vertellen over zijn speciale gave, hoogsensitiviteit. Er woonde zelfs een kraai, Karel, die graag zijn duit in het zakje deed.
Het mooie is, dat dat huisje er nog staat, en het vrouwtje werkt daar ook nog… want dat vrouwtje, dat ben ik! En die kleine held, dat is mijn zoontje.
Met de Villa Wijs tools heb ik hem gaandeweg zóveel zinvolle handvatten kunnen geven om om te gaan met één van zijn mooiste kwaliteiten: zijn hoogsensitiviteit.
Herken je je kind in dit verhaaltje? Of herken je jezelf? Wil je graag meer weten over het omgaan met en inzetten van deze fantastische kwaliteit, hoogsensitiveit?
Ik kijk graag samen met jou en je kind of en waar ik kan begeleiden.
Zodat het hart van je kleine held weer gaat strálen…! <3
Maaike Goovaerts
